Świat się powoli otwiera. We Włoszech, gdzie jesteśmy obecnie, można już iść na spacer, większość sklepów została otwarta, zniknęły kontrole na drogach. Bary i restauracje są jeszcze zamknięte, nie można podróżować między regionami, ale również to w ciągu kilku dni powinno się zmienić. Z jednej strony jesteśmy przeszczęśliwi. Po dwóch miesiącach zamknięcia w czterech ścianach spacer nad morzem to niemal raj. Z drugiej strony, odzwyczaiłyśmy się już od szybkiego tempa życia, samochodów, tłumu. Bycia ciągle zajętym, w biegu, bez czasu na odpoczynek czy refleksje. A refleksji szczególnie nam teraz potrzeba. Czas zamknięcia zmienił nasze przyzwyczajenia. Wiele osób zaczęło ćwiczyć jogę lub inny rodzaj sportu, przygotowywać jedzenie w domu, spędzać więcej czasu z rodziną i/lub w otoczeniu przyrody, wróciło do czytania książek. Jeśli chodzi o nas, udało nam się wypracować rutynę, dzięki której jesteśmy w stanie znaleźć czas na efektywną pracę nad projektem; pracę na farmie, na świeżym powietrzu; przynajmniej 20 minut medytacji dziennie; trochę jogi i wspólny czas na głębsze dyskusje i odpoczynek. Teraz zaczyna się to zmieniać. Presja społeczna i oczekiwania wracają. Co zabierzemy z sobą z czasu zamknięcia? Które z nowych zwyczajów chcemy zatrzymać, a które nie przetrwają próby czasu? Wiele z nas tęskni za "normalnym życiem", ale co normalne życie dziś oznacza? Czy jego koncepcja zmieniła się w międzyczasie? To indywidualne, ale też bardzo kolektywne pytanie. Jaki świat chcemy odbudować? Jakie wartości mają stać się podstawą nowego początku? Powinniśmy wrócić do business as usual? Nadmiernej konsumpcji, nieskończonej ilości pracy, ciągłego życia w biegu? Czy też uda nam się zachować odrobinę spokoju, zrewidować wartości i definicję tego, co naprawdę ważne? Jak długo będziemy w stanie docenić dobrą kawę w okolicznym barze, przytulenie przyjaciela, ciepło słońca na skórze zanim znów się do tego przyzwyczaimy, zanim przyjemność zbladnie w obliczu bezmyślnych oczekiwań i nieuważnych akcji?