Włochy wreszcie otwierają się na dobre. Możemy zacząć podróżować! Wciąż nie za daleko, nie na długo, ale nawet weekendowa wycieczka rowerowa dała nam tyle radości! Pożyczyliśmy miejskie rowery od rodziców Andrei, znalazłyśmy sposób na przymocowanie 2 małych plecaków, karimat oraz namiotu i wyruszyliśmy w stronę gór. Bez większych przygotowań, bez specjalnego sprzętu, nie zastanawiając się zbyt długo, podekscytowani wizją wyprawy. Prawda jest jednak taka, że ostatnio myślenie o podróżowaniu raczej nas martwi niż cieszy. Tęsknimy za naszym nomadycznym stylem życia, dzieleniem się codziennością z lokalnymi ludźmi z różnych kultur, organizowaniem z nimi warsztatów i wolontariatem. Obawiamy się, że taki sposób podróżowania - oparty na couchsurfingu, autostopie, wolontariacie - nie będzie możliwy jeszcze przez długi czas, a może już nigdy. Boimy się, że ludziom trudniej będzie zaufać, otworzyć drzwi i serca, więcej jest podejrzliwości w stosunku do obcokrajowców. Rządy chcą nas kontrolować, nacjonalizm się wzmocnił, dystans jest nadal zalecany w sporej części świata. Czy uda nam się wrócić do poprzedniej wolności? Co Wy o tym sądzicie? Jesteśmy bardzo ciekawi Waszych przemyśleń dotyczących podróżowania po pandemii. Jak je sobie wyobrażacie? Co się zmieni? Czego się obawiacie? Na co macie nadzieję?