W ramach #YearOfCommunities opiszemy dla Was kilka społeczności, które mieli/łyśmy okazje obserwować z roli wolontariusza/ki.
Kadagaya to niewielka społeczność intencjonalna* w Peru, zbudowana w całości na podejściu naukowym. Jej założyciele wywodzą się ze środowisk akademickich i starają się wykorzystywać naukę w każdym aspekcie społeczności, od budownictwa i uprawy roli aż po interakcje społeczne. Trzymają się z dala od duchowości czy religii, wierząc raczej w ciągłe eksperymenty i zmiany niż w podążanie za określoną wiarą czy książką. Postrzegają naukę jako narzędzie, które pozwoli ludzkości przezwyciężyć problemy, a technologie jako sposób na uwolnienie ludzi, by mogli iść na przód. Również pieniądze są dla nich tylko narzędziem, z którego korzystają w tym momencie, by przyspieszyć proces rozwoju, w ich docelowej, idealnej wizji pieniądze nie są jednak potrzebne – zbyt często powodują one zniszczenie i podziały. Jako społeczność chcą być w stanie zaspokoić podstawowe potrzeby każdego członka czy członkini, wspólnie określając co podstawowe potrzeby oznaczają w poszczególnych przypadkach. Wierzą w Gift Economy (Ekonomię Darów), w której każdy daje tyle, ile może, bez liczenia godzin pracy. Jeśli członkowie i członkinie społeczności potrzebują więcej środków, mogą pracować online lub otworzyć własną działalność biznesową (jedna już działa – związana z kurami). W chwili gdy ich odwiedzali/łyśmy, oprócz założyciela, założycielki i ich 3-letniego dziecka w skład społeczności wchodził jeden lokalny mieszkaniec z rodziną, a dwójka obcokrajowców miała dołączyć w najbliższych dniach. Zwykle są też na miejscu wolontariusze i wolontariuszki, z których część rozważa powrót i dołączenie do społeczności na stałe. Wszystkie osoby przebywające w danym momencie w społeczności mieszkały w tym samym budynku, podzielonym zasłonami, co nie zapewniało zbyt wiele prywatności, jednak z czasem planowali budowę kolejnych domów. Celem jest stworzenie ekologicznej i samowystarczalnej przestrzeni dla 40 osób, która stanie się przykładem dla innych, alternatywą stworzoną zanim przyjdzie prawdziwy kryzys. Po osiągnięciu tego celu kolejnym krokiem będzie tworzenie sieci społeczności myślących w podobny sposób oraz dzielenie się zdobytą wiedzą i umiejętnościami z innymi, tak by stworzony model można było powielać szybciej, bez konieczności popełnienia tych samych błędów.
Janajpacha to społeczność ekologiczna i szamański aśram w Boliwii założony przez Chamalu, który przez długi czas był jej liderem i guru. Janajpacha niedawno obchodziła swoje 32 urodziny, choć jako społeczność przeszła przez liczne transformacje. Przez pewien czas mieszkało tu prawie 100 osób, choć w momencie w których my tam dotarli/łyśmy, Janajpacha była prowadzona przez około 10 młodych ludzi, w większości nowych, wciąż silnie związanych z Chamalu i jego naukami, nawet jeśli fizycznie nie mieszkał on już w społeczności. Janajpacha to miejsce duchowe, zakorzenione w andyjskiej wiedzy przodków, w którym dzień rozpoczyna się medytacją, a kończy wspólnym kręgiem dla chętnych. Janajpacha organizuje różnego rodzaju rytuały, terapie, warsztaty i lekcje hiszpańskiego, starając się utrzymać przestrzeń i siebie samych z opłat za imprezy, a także wpłat osób, które chcą do społeczności dołączyć i płacą za to przez pierwszych kilka miesięcy pobytu. Jako wolontariuszom/kom przysługiwał nam tydzień pobytu za darmo, podczas którego pomagaliśmy w ogrodzie, w sprzątaniu, naprawach, czy gotowaniu. Oznaczało to jednak, że co tydzień przyjeżdżali/ły nowi/e wolontariusze/ki, co powodowało pewną frustrację wśród mieszkających tam osób, zmęczonych ciągłym napływem nowych twarzy. Członkowie i członkinie społeczności dzielili między siebie główne obowiązki, takie jak zarządzanie ogrodem, sprzątanie, opieka nad wolontariusz/kami, kuchnią itp. Wszystkie posiłki spożywali razem, choć ważna była dla nich też indywidualna przestrzeń i czas – ziemia i szereg pięknie zaprojektowanych budynków były zdecydowanie wystarczająco duże, aby zaspokoić tę potrzebę. Na terenie Janajpachy mnóstwo było zakątków do medytacji, ceremonii, uważnych spacerów czy obcowania z naturą, którymi mogli/łyśmy się cieszyć po 6h wolontariackiej pracy :)
Duraznillo to mała, peruwiańska wioska pośrodku andyjskich gór. Społeczność wioski składa się z około 60 rodzin, które mieszkają razem od pokoleń. Nie są społecznością intencjonalną, ale silnie kultywują relacje i wzajemne wsparcie. Utrzymują się głównie z uprawy ekologicznej kawy i aktywnie wspierają nawzajem, zwłaszcza podczas zbiorów. Mieszkańcy i mieszkanki Duraznillo zbierają kawę w większych grupach, poświęcając kilka dni na każde gospodarstwo, dzięki czemu ich praca jest efektywniejsza i przyjemniejsza. Dziś na przykład 10 osób może zbierać kawę na Twojej ziemi, co oznacza, że jesteś odpowiedzialny/a za przygotowanie posiłków tego dnia. Wszyscy spotkają się wczesnym rankiem w Twoim domu na ciepłą zupę i stamtąd wyruszą na Twoją plantację, oddaloną 20-40 minut pieszo od wioski. Po południu przyniesiesz im obiad na plantację (w zależności od dnia: ryż, banany , fasola, yuka, jajka + kawa lub sok pomarańczowy), a wieczorem znów spotkacie się w Twoim domu na na ostatni posiłek. Jutro być może zbierać będziecie kawę u Twojego kuzyna i to on zorganizuje jedzenie. Życie w wiosce jest dość skromne, a warunki nie zawsze łatwe – Duraznillo znajduje się na wysokości ponad 2000 metrów i niewiele rzeczy da się w związku z tym uprawiać. Dostęp do sklepów jest dość ograniczony - w każdą środę przyjeżdża samochód terenowy z podstawowymi produktami, zazwyczaj jednak mieszkańcy i mieszkanki korzystają z tego, co uprawiają oni sami lub ich sąsiedzi i sąsiadki. Społeczność w ich przypadku nie jest nowością czy modą, która przyszła wraz z trudniejszymi czasami, jest czymś co zostało przekazane z pokolenia na pokolenie i nigdy niezapomniane.
*Jeśli nie masz pewności, jaka jest definicja słowa społeczność (intencjonalna), sprawdź te, które zaproponowali/łyśmy na blogu.